Buddha's wiegje

Gelukkig nieuwjaar allemaal! :D (oo, ik heb de oliebollen wel gemist hoor! ;))

Oud en nieuw heb ik (slapend) doorgebracht in "Korean Temple", een Buddhistisch klooster in Lumbini, de geboorteplaats van Buddha. Best apart hoe een klooster vercommersialiseerd wordt hier... Aan de andere kant een leuke ervaring om de ochtend- en avondrituelen van de monniken bij te wonen, en met ze te eten.

Ik ben niet zo in een gezellige kletsmodus vandaag, dus lees mijn dagboek hieronder zelf maar... ;)


1 Januari 2014

8:00 Whaah, heerlijk geslapen op mn harde, Korean style, mat onder een klamboe. En zomaar het nieuwe jaar in geslapen, zonder feest (hoewel dat er wel was in de stad) of poespas. In de Nepalese datum is het geen nieuwjaar, dus heb ik dat ook lekker niet gevierd. ;)

Buiten is het mistig, ik zie de top van de tempel amper. Hoop dat het vandaag een beetje opklaart en niet zo grijs blijft als gister. Maar ik weet niet of ik veel hoop moet hebben. Bij de keuken zijn er 4 mannen bezig bergen Chinese kool (letterlijk... vraag me af hoeveel mensen hier eigenlijk verblijven!) te snijden. Het ontbijt, om 6 uur, heb ik gemist. Maar gelukkig heb ik nog wat voorraad bij me. Hoewel ik nu wel graag richting stad zou gaan. Maar mn twee Koreaanse kamergenootjes liggen nog te slapen, en ik weet niet wat zij willen (pff, afhankelijkheid... met een kamerslot met maar 1 sleutel).

9:30 Volgens mij ben ik weer in India beland. "Indiaase" vuilnisbakras honden (kreupel en krabbend) snuffelen in het afval van het feest van gisteravond. En af en toe komt er een pislucht voorbij. Misschien is dat nog wel hetgene dat ik hier het meest associeer met India, en een lichte aversie oproept... De mensen zien er hier ook vrij Indiaas uit (ik heb gehoord dat veel import hier uitgestoten uit India komt). Ik krijg een beetje een afkeer van die soms trieste of onbetrouwbare blikken... maar misschien speelt het weer ook wel een rol in mijn gevoel. Aan de andere kant, wie weet wat voor verhalen er achter die droevige blikken schuilen... na het lezen van Slumdog Millionair zijn alle doemscenario's mogelijk. Dus ik mag die trieste blikken wel zat zijn, maar eigenlijk weet ik helemaal niet wat er achter zit. En wil ik het eigenlijk ook niet weten, wat het misschien juist erger maakt ("een mens lijdt het meest aan het lijden dat hij vreest...") Lijden... in het Buddhistische Lumbini... best ironisch.

Maar "de wereld is zo slecht nog niet, het is wat jij er in ziet" (Trijntje Oosterhuis) (bij het zien hoe kinderen met een katapult de laatste ballonnen naar beneden proberen te halen :)).

19:00 Verder vandaag een fiets gehuurd en door het hele "park" gefietst. Best mooi, de natuur en ook de tempels en kloosters. En ik heb ook weer genoeg aandacht gehad vandaag. Als (bijna) enige Westerse (vrouwelijke, blonde) toerist varieerde het vandaag van kleine Chinese (o.i.d.) studentes die met me op de foto wilden, tot "onopvallende" papparazzi of zonnebril-Bollywood jongens die ongegeneerd me vanaf 10 m afstand al vol in beeld hebben en vlak voor mn neus flitsen. Maar die hebben nu een foto van een boos kijkende Nederlandse. :P Oja, en vergeet de "wauw"s en "oh my god"s (ook van zonnebril-Bollywood jongens) bij het voorbij lopen (in wijde slobbertrui en vieze broek, kom op jongens!) niet... Op drukke plaatsen was het vooral oogcontact met iedereen vermijden, voordat ik weer met leuke kinderen op de foto moet.